ഒറ്റക്കാവുന്ന നേരങ്ങളില്‍ ചില മഴ നൃത്തങ്ങള്‍

ഒറ്റക്കാവുന്ന നേരങ്ങളില്‍ ഉന്‍മാദികളാവാറുണ്ടോ.
ഒറ്റ മഴയില്‍ പൂക്കാറുണ്ടോ

ജോലിയുടെ ഭാഗമായ യാത്രക്കിടെ അവിചാരിതമായി വന്നുപെട്ട ഒഴിവുദിവസമായിരുന്നു അത്. ഇടുക്കിയിലാണ്. എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ലാത്ത പകല്‍. റോഡില്‍ ചുമ്മാ അമ്പരന്നു നില്‍ക്കവേ മുന്നില്‍ മൂന്നാര്‍ ബസ് വന്നു നിന്നു. അതൊരു നല്ല ആശയമാണല്ലോ എന്നോര്‍ത്തു. പിന്നെ കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് വേഗത കൂടി. വേഗം മുറിയില്‍ ചെല്ലുന്നു. ബാഗ് എടുക്കുന്നു. റൂം വെക്കേറ്റ് ചെയ്യുന്നു.
അടുത്ത വണ്ടിക്ക് മൂന്നാറിലേക്ക്. തണുപ്പുള്ള ഒരു മൂന്നു മണിക്ക് നഗരത്തില്‍.  ഹോട്ടലില്‍ മുറിയെടുത്ത് ബാഗ് വെച്ച് വേഗം പുറത്തിറങ്ങി. ചെന്നിട്ട് എന്തോ അത്യാവശ്യകാര്യം ഉള്ളതു പോലെ.   മുമ്പും പല വട്ടം വന്നിട്ടുണ്ട്  തണുപ്പിന്റെ  ഈ നഗരത്തില്‍. പഠനകാലം മുതല്‍ ജോലിക്കാലം വരെ. പലരുടെയും കൂടെ. എന്നാല്‍, ഇപ്പോള്‍ തനിച്ചാണ്. ചുമ്മാ ഒരു തോന്നലിന്റെ പുറത്ത്, ഒരുദ്ദേശ്യവും ഇല്ലാതെ. അതിന്റെ അനായാസത നടപ്പിലുണ്ട്. തൂവല്‍പോലെ ഒരു കനമില്ലായ്മ.
വഴിവക്കത്തെ കടയില്‍ കേട്ട പാട്ടിനൊപ്പിച്ച് ഉള്ളിലെ ശേഖരത്തില്‍നിന്ന് ഓര്‍മ്മയിലെ ഏതോ പാട്ട് തപ്പിയെടുത്തു. കിഷോര്‍ കുമാറും ട്രിപ്പിള്‍ ഡ്രമ്മുകളും മല്‍സരിക്കുന്ന പഴയ ഉശിരന്‍ പാട്ട്.  നല്ല സുഖമുള്ള കുളിരാണ്. മനസ്സിന്റെ കെട്ടുപാടുകള്‍ തൂത്തുകളഞ്ഞ് കൈവീശി നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ ഹരം കൂടി.
തട്ടുകടയില്‍നിന്ന് നല്ല ചൂടുള്ള ചായ. വീണ്ടും നടത്തം. ഒറ്റക്കും ഇണകളായും ഏറെ പേര്‍ പാതയിലൂടെ ചിരിച്ചും സംസാരിച്ചും നടക്കുന്നു. മുകളിലേക്കുള്ള കയറ്റത്തിലെ വലിയ മരത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോഴതാ മഴ.
ഒറ്റ പെയ്യലില്‍ ആകെ കുളിര്‍ന്നു.  ആളുകള്‍ മരച്ചോട്ടിലേക്കു നീങ്ങി. ചിലര്‍ കൈയിലെ കുടകള്‍ തുറന്നു. എനിക്കു കുടയില്ല. അതിനാല്‍ മരച്ചോട്ടിലേക്ക് കയറി. നൂലു പോലെ മഴ. ഒരേ താളം. നിസ്സംഗ ഭാവം. അറിയാതെ കാലുകള്‍ മഴയിലേക്ക് എടുത്തു വെച്ചു. എന്തിനെന്ന് എനിക്കുപോലും മനസ്സിലാവാത്ത നേരം മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി നടന്നു. തണുപ്പും മഴയും ചേര്‍ന്ന് ശരീരം വീതം വെച്ചെടുക്കുന്നു.
പനി പിടിക്കുമെന്ന പേടിയാല്‍ ചെറിയ മഴ പോലും ഒഴിവാക്കുന്നൊരാളാണ്. ഇത്തരം കാര്യങ്ങളില്‍ സദാ ശ്രദ്ധിക്കുന്നൊരാള്‍. എന്നാലിപ്പോള്‍ കാര്യം വ്യത്യസ്തം. കൊച്ചു കുട്ടിയുടെ ഉല്‍സാഹം പോലെന്തോ ചലനങ്ങളില്‍. ഉള്ളില്‍നിന്ന് മുളക്കുന്ന സന്തോഷം മനസ്സാകെ.
 മഴ തുളച്ചു കയറുന്തോറും ഹരം കൂടി. മരച്ചോടുകളില്‍ അഭയം തേടിയ ആളുകളെ നോക്കി ചിരിച്ച് കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ മഴയില്‍ കുളിച്ച് പാതയിലൂടെ നടന്നു. ലോകത്തോടു മുഴുവനും സ്നേഹം തോന്നി. ആളുകളോടൊക്കെ സ്നേഹം.
വരയാടുകളെ കാണാറുള്ള പാറക്കെട്ടുകള്‍ക്കരികിലാണ് ഇപ്പോള്‍. ചുറ്റും മഴയുടെ ജുഗല്‍ബന്ദി. അറിയാതെ ശരീരം ഇളകുന്നു. ചെറിയ ചുവടുകള്‍ പോലെന്തോ. ദൈവമേ, ഞാന്‍ നൃത്തം വെക്കുകയാണോ. വെളുത്ത ആകാശത്തിനുനേര്‍ക്ക് ഉശിരോടെ കൈകള്‍ വീശി. കുളിരുമ്പോഴും ഉള്ളില്‍ സുഖമുള്ള ചൂട് പോലെ.
അന്നേരം മഞ്ഞിന്റെ തിരശãീലക്കപ്പുറം ഒരനക്കം കണ്ടു. നാലഞ്ച് വിദേശികള്‍. അവരും മഴയത്ത് ഉല്ലസിക്കുകയാണ്. കുട്ടികളെപ്പോലെ അപരിചിതമായ ഏതോ വായ്ത്താരിയില്‍. എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍, അവര്‍ കൈകളുയര്‍ത്തി. സൌഹൃദത്തിന്റെ കൈത്താങ്ങ്. ഏതോ പാട്ടിനൊപ്പം അവരുടെ ശരീരങ്ങള്‍ ചുവടു വെക്കുന്നു. ഒപ്പം കൂടി. കൈ കൊട്ടി, കൈകള്‍ വീശി, ചാടി മറിഞ്ഞ്, ചിരിച്ചു കുഴഞ്ഞ്, കൂവി, ആര്‍ത്ത്, വിചിത്രമായ ചുവടുകള്‍ വെച്ച് എന്റെ കളിയാട്ടം. അവരിലൊരാള്‍ എന്റെ കൈ പിടിച്ച് എന്തോ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. ഞാനുമെന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. വേഗം വേഗം മുകളിലേക്ക് നടന്നും ചെറുതായി ഓടിയും വിറച്ചും  ഏറെ നേരം.
ഇപ്പോള്‍ മഴ തോര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. മഞ്ഞിന്റെ വെളുത്ത പാട ഇപ്പോഴും. ആഹ്ലാദത്തോടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചും ഉറക്കെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചും അവര്‍ യാത്ര പറഞ്ഞു നീങ്ങി. ചെളിയില്‍ കുഴഞ്ഞ ഷൂവില്‍ നനഞ്ഞ് കുതിര്‍ന്ന വിരലുകളെ ഇളക്കിയിളക്കി താഴേക്കു നടന്നു. മുടിയിഴകള്‍ നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്ന് ഒട്ടിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. താഴേക്കു നടക്കുമ്പോഴും ഉള്ളിലെ ഉന്‍മാദം ചിത്രശലഭത്തെപ്പോലെ പൊങ്ങിയും പറന്നുമിരുന്നു. ഉറക്കെ പാട്ടു മൂളി, നൃത്തത്തോടു സാമ്യമുള്ള വിധം ശരീരം ഇളക്കി  നടന്നു.
ഉടുപ്പിനുള്ളിലുള്ളത് മറ്റേതോ ആളാണെന്ന് തോന്നി. ഇത് ഞാനല്ല. ഇതിലും ഉന്‍മാദം വരേണ്ട നേരത്തും ഇളകാതെ നിന്നതാണ്. പാട്ടും നൃത്തവുമെല്ലാം ഉള്ളിലെ അടക്കി വെച്ച ഏതോക്കെയോ ചോദനകളായിരുന്നുവെന്നും ആ നിമിഷത്തിലെ ഞാന്‍ ഉന്‍മാദം ഓടുന്ന പ്രൊജക്റ്ററിനു മുന്നില്‍ കുടുങ്ങിയ തിരശãീലയായിരുന്നുവെന്നും ഇപ്പോള്‍ തോന്നുന്നു.
മുറിയില്‍ എത്തിയിട്ടും ഹരം കുറഞ്ഞില്ല. ടി.വിയിലെ ഏതൊക്കെയോ പാട്ടുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ ചുവടു വെച്ചു. തണുത്തു വിറച്ചിട്ടും പച്ച വെള്ളത്തില്‍ കുളിച്ചു. നൃത്ത ചുവടുകളോടെ ഉറക്കെ പാട്ടു പാടി . തീരാത്ത ഉന്‍മാദത്തിന്റെ വീത്തുകള്‍ ഉള്ളില്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും പൊട്ടിമുളക്കുന്നുവെന്ന് തോന്നി. തെരുവിലേക്ക് വീണ്ടും ഇറങ്ങി നടന്നു.  രാത്രി തുടങ്ങും വരെ അവിടവിടെ അലഞ്ഞു. അന്ന് രാത്രി, കിടന്ന പാടെ ഉറങ്ങി. 

രണ്ട്

സത്യത്തില്‍ അന്നെന്താണ് സംഭവിച്ചത്. ഒറ്റക്കായതിന്റെ ഉന്‍മാദമോ അത്. അതോ, പ്രകൃതിയും സാഹചര്യങ്ങളും ഒത്തു വന്നപ്പോള്‍ സ്വാഭാവികമായി സംഭവിച്ചതോ. ആദ്യത്തേതാണ് കാരണമെന്ന് വിശ്വസിക്കാനാണ് ഇഷ്ടം. കാരണം, ഒറ്റക്കായപ്പോള്‍ പലപ്പോഴും  ഇത്തരം കിറുക്കുകള്‍ തോന്നാറുണ്ട്. ഒറ്റക്കിറങ്ങി നടക്കാന്‍. പാട്ടുകള്‍ക്കൊത്ത് ചുവടു വെക്കാന്‍. അര്‍ഥമില്ലാത്ത എന്തൊക്കെയോ ചുമ്മാ പറഞ്ഞു നടക്കാന്‍, അസംബന്ധങ്ങള്‍ കൊണ്ട് പാട്ടു കെട്ടാന്‍. എന്നാല്‍, അന്നൊക്കെ പക്വത കടിഞ്ഞാണിട്ടു.
കോളജ് കാലത്ത് ഒരു വര്‍ഷം ഒറ്റക്കൊരു വാടക വീട്ടിലായിരുന്നു. വീടിനു മുന്നിലൊരു പാലയുണ്ട്. അതില്‍ യക്ഷി ഗന്ധര്‍വന്‍മാരുണ്ടെന്നും ചില നേരങ്ങളില്‍ കേള്‍ക്കുന്ന അസ്വാഭാവിക ശബ്ദങ്ങളും അപരിചിത ഗന്ധങ്ങളും  അരൂപികളുടെ ലോകത്തു നിന്നും വരുന്നതാണെന്നുമൊക്കെ സങ്കല്‍പ്പിച്ചു കിടന്നിരുന്നു, അന്ന്.  നിലാവുള്ള  രാവുകളില്‍ പുറത്തിട്ട കസേരയിലിരുന്ന് അവയുടെ സാന്നിധ്യം പിടിച്ചെടുക്കാനാവുമോ എന്ന് ശ്രമിച്ചു തളര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്. അങ്ങിനെയങ്ങിനെയായ അനുഭവങ്ങളുടെ തുടര്‍ച്ച തന്നെയാവാം മൂന്നാറിലെ മഴ നൃത്തം എന്ന് സങ്കല്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍ നല്ല രസമുണ്ട്.
മറ്റുള്ളവര്‍ക്കും ഇങ്ങിനെയൊക്കെ തോന്നാറുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. ചില കൂട്ടുകാരൊക്കെ വിചിത്രമായ ഇത്തരം അനുഭവങ്ങള്‍ രസകരമായി പറയാറുണ്ട്. ലാറ്റിനമേരിക്കന്‍ സിനിമകളിലും ഫിക്ഷനുകളിലുമെല്ലാം ഇത്തരം വിചാരങ്ങള്‍ എപ്പോഴൊക്കെയോ അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്.
എന്തു കൊണ്ടാവും  ഒറ്റക്കാവുമ്പോള്‍ ഇങ്ങിനെയൊക്കെ ആവുന്നത്. കണ്ടീഷന്‍ ചെയ്യപ്പെട്ട ചുറ്റുപാടുകളില്‍നിന്നുള്ള അബോധമായ കുതറലുകളാവാം അതെന്നാണ് ഒരു വിചാരം. ഇസ്തിരിയിട്ട ശീലങ്ങളും പക്വതയും സംസ്കാരവും ചേര്‍ന്ന് കൃത്യമായ മാതൃകകളില്‍ വാര്‍ത്തെടുത്ത ജീവിതങ്ങള്‍ ചിലപ്പോഴൊക്കെ അതിന്റെ വേരുകളിലേക്ക് തിരിച്ചു പോവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാവാം  ഇതൊക്കെ എന്നും തോന്നുന്നു.
ആളുകളോട് കരുതി ഇടപെട്ടും കരുതി സംസാരിച്ചും ഓരോ അപരിചിതനെയും ഭയന്നും കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്ന നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതത്തിന്റെ ഇടവഴികളില്‍ പലയിടത്തും നമുക്ക് പോലും അറിയാത്ത എന്തൊക്കെയോ ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.   ഒരു പക്ഷേ,  വളര്‍ച്ച എന്നും പക്വതയെന്നും സംസ്കാരമെന്നും പറഞ്ഞ് നാം കണ്ടീഷന്‍ ചെയ്ത് ഒതുക്കുന്നത് നമ്മുടെ സത്യസന്ധമായ വികാരങ്ങളാവാം. ഒരു പക്ഷേ, അതാവാം യഥാര്‍ഥത്തിലുള്ള നമ്മള്‍. വൃത്തിയായി ഉടുപ്പുകളാല്‍ പൊതിഞ്ഞ നമുക്കും മറ്റുള്ളവര്‍ക്കും പരിചിതമായ  ഈ ആള്‍ മറ്റാരോ ആവാം.
കാര്യ കാരണങ്ങളുടെ പ്രേതബാധയേല്‍ക്കാത്തൊരു കുട്ടിക്കാലം ഇപ്പോഴും തുളുമ്പുന്നുണ്ടാവും നമുക്കുള്ളില്‍.  സ്കൂളും അധ്യാപകരും ചൂരല്‍ വടി പിടിച്ച സമൂഹവുമെല്ലാം ചേര്‍ന്ന് മാറ്റിയെഴുതിയ നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക ചോദനകള്‍ അവക്ക് പുറത്തുവരാന്‍ ഇടയുള്ള ചില നേരങ്ങളില്‍ സ്വയം പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതാവാം. ഒരു പക്ഷേ, അതുകൊണ്ടാവാം നമ്മളെല്ലാം ബാത്റൂം സിംഗര്‍മാരാവുന്നത്. ഒറ്റക്കുള്ള അലഞ്ഞു തിരിയലുകള്‍ സ്വപ്നം കാണുന്നത്. സമൂഹം നിര്‍ണയിച്ച സദാചാര വടിവുകളില്‍നിന്നും സ്വപ്നം കൊണ്ടും ഭാവന കൊണ്ടും പുറത്തു കടക്കുന്നത്. കവിതയിലൂടെയും ഫിക്ഷനിലൂടെയും സ്വന്തം ഭാഷയില്‍നിന്ന് കുതറി മാറാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത്.
നോക്കൂ, നിങ്ങള്‍ക്കും ഉണ്ടാവാറില്ലേ ഏകാന്തമായ അത്തരം ഉന്‍മാദ നേരങ്ങള്‍. മനസ്സിനെ അതിന്റെ പാട്ടിനു വിടുന്ന കിറുക്കന്‍ നേരങ്ങള്‍. ഫെമിനിസ്റ്റ് സുഹൃത്തുക്കള്‍ സംഗീതം നല്‍കി ആഘോഷമാക്കാറുള്ള, ആശാലതയുടെ ആ കവിതയിലെ പോലെ, 'എല്ലാ ഉടുപ്പും അഴിച്ചിട്ട് മഴയിലേക്കിറങ്ങി നടക്കാനും, കടലിലേക്കിറങ്ങി നടക്കാനും  അകമേ കൊതിക്കാത്ത ആരാണ് അല്ലെങ്കില്‍ നമുക്കിടയില്‍ ഉള്ളത്.